O muzeum

W latach 20’ XIX w. Łódź doświadczyła gwałtownej industrializacji za sprawą rozwoju przemysłu włókienniczego. W ciągu stu lat, od 1800 r. do 1900 r. liczba ludności w mieście zwiększyła się z raptem 400 osób do 300 tysięcy mieszkańców. Na początku procesu uprzemysłowienia, miasto nie posiadało rozwiniętej infrastruktury ani apteki, a po pomoc farmakologiczną łodzianie zmuszeni byli udawać się do okolicznych miejscowości lub korzystać z usług lokalnych i obwoźnych sprzedawców, nad kompetencją których nie czuwał żaden organ.

Tę sytuację zmieniło otwarcie pierwszej w mieście apteki w 1830 r.

W 1828 r. Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Policji w Warszawie wydała koncesję na prowadzenie pierwszej apteki w Łodzi, która miała się mieścić przy Rynku Nowego Miasta 2 (obecnie Plac Wolności 7).

Właścicielem został Karol Ketschen. Na otwarcie placówka musiała jednak poczekać do 1830 r. Nowy właściciel zmarł w młodym wieku, pół roku po rozpoczęciu działalności apteki.

W 1840 r. aptekę nabył Bogumił Zimmermann, który zainwestował w budowę nowej kamienicy, zaprojektowanej z uwzględnieniem potrzeb lokowanej tutaj apteki: na parterze przewidziano miejsce na izbę apteczną, a na piętrze mieszkanie dla farmaceuty i jego rodziny.

Budynek wzniesiono przy Rynku Nowego Miasta 7 (obecnie Plac Wolności 2) i przeniesiono tam pierwszą łódzką aptekę. Ciekawostką jest, iż przez pierwsze 2 lata placówka funkcjonowała nielegalnie, ponieważ Zimmermann otrzymał uprawnienia dopiero w 1842 r., jednak rachunki potwierdzają prowadzenie działalności od 1840 r.

Na lata prowadzenia apteki przez Leinwebera, czyli między 1850, a 1885 r., przypada okres stabilizacji i dobrobytu placówki – znajdowała się ona w czołówce łódzkich aptek.

Wynikało to prawdopodobnie z dobrego, uniwersyteckiego wykształcenia właściciela, które poprzedzały praktyki studenckie w niemieckich aptekach Studia ukończył na dwóch uczelniach: w Berlinie oraz w Petersburgu. Leinweber dzielił się swoją wiedzą z młodzieżą – w latach 50’ XIX w. w swoim laboratorium mieszczącym się przy aptece prowadził zajęcia praktyczne dla uczniów szkoły realnej.

w 1893 r. syn Maksymiliana Leinwebera, Kazimierz Leinweber, zrealizował przedsięwzięcie polegające na przebudowie budynku apteki:

nadbudowano drugie piętro i poddasze, wzniesiono dwie dwupiętrowe murowane oficyny oraz parterowe murowane budynki gospodarcze. Tym samym kamienica zyskała swój dzisiejszy kształt.

Po śmierci Kazimierza Leinwebera, ze względu na brak wykształcenia farmaceutycznego wśród spadkobierców, apteka przechodziła w ręce różnych dzierżawców i właścicieli.

Wśród tych drugich znalazło się małżeństwo Wandy i Stanisława Koprowskiego, którzy kupili aptekę w latach 30’ XX w. Została ona jednak odebrana Koprowskim w 1939 r. przez III Rzeszę, a zarządcą apteki został niemiecki inspektor farmaceutyczny, Silberhorn, który prowadził ją do 1944 r., kiedy to stracił posadę za sprawą skandalu narkotykowego. W związku z rosnącą liczbą osób doświadczonych wojną, rosło zapotrzebowanie na leki odurzające. Łatwy dostęp do narkotyków powodował liczne przypadki uzależnień wśród lekarzy i farmaceutów. Nałóg Sliberhorna został wykryty w czasie kontroli, mężczyzna został pozbawiony posady, poddany przymusowemu odwykowi i wysłany na front wschodni. Jego następca, Willingshofer, prowadził aptekę do początku 1945 r.

Nie wiemy, co dokładnie się z nim stało, ale prawdopodobnie uciekł przed wkroczeniem Armii Czerwonej. W 1945 r. Koprowscy odzyskali swoją aptekę.

W 1950 r. Koprowscy przekazali dobrowolnie i nieodpłatnie aptekę państwu i przeszła ona w ręce Centrali Handlowej Farmaceutyczno-Sanitarnej „Centrosan”.

Decyzja ta podyktowana była prawdopodobnie pojawianiem się niekorzystnych dla aptek interpretacji przepisów prawnych oraz problemami z zaopatrzeniem prywatnych aptek, w związku z czym opłacalność prowadzenia apteki zmalała.

Nowym inwestorem strategicznym łódzkiego Cefarmu została Polska Grupa Farmaceutyczna. W chwili prywatyzacji PZF Cefarm miał 93 własne apteki i 3 sklepy zielarsko-medyczne. 32 apteki i 2 sklepy znajdowały się w Łodzi. Wszystkie weszły w skład Grupy PGF. Jedną z nich była apteka mieszcząca się na placu Wolności.

Muzeum powstało dzięki inicjatywie i staraniom łódzkiej farmaceutki, mgr. farm. Teresy Górskiej.

Patronem został ustanowiony Jan Muszyński – jeden z założycieli łódzkiego Wydziału Farmaceutycznego oraz pierwszy dziekan i kierownik Katedry Farmakognozji.